Znakomitą syntezą obu typów podmiotu opartą na łączeniu inscenizacji z improwizacją przyniosły filmy: Formana („Czarny Piotruś”, „Miłość blondyn­ki”, „Pali sią, moja panno”, 1964-1967), Godarda („Kobieta zamężna”, „Sza­lony Piotruś”, 1964-1965), Schlesingera („Nocny kowboj”, 1969) oraz Schatz- berga („Narkomani”, „Strach na wróble”, 1971 i 1973). W polskiej sztuce fil­mowej metoda ta – określana niekiedy przez krytyków mianem metody „ogólnych dyspozycji i otwartych dialogów” – zaowocowała osiągnięciami tej miary, co: „Pożar, pożar, coś nareszcie dzieje się”, „Psychodrama” i „Rejs” Piwowskie­go (1967-1970), „Struktura kryształu”, „Za ścianą” i „Życie rodzinne” Za­nussiego (1969-1971) czy „Personel” i „Spokój” Kieślowskiego (1975 i 1976).Autor w roli artysty filmowego i autor w roli realizatora stawiają tak­że kinu szereg pytań zasadniczych, wśród których nie ostatnim pod względem ważności jest kwestia tzw. „moralności kamery”.

Ewelina Jarocka

Witaj na moim blogu poświęconym branży mediów i reklamy! Nazywam się Ewelina Jarocka i jestem studentką reżyserii na Łódzkiej filmówce. Od zawsze interesowałam się światem reklamy i mediów, aż w końcu powstał pomysł na prowadzenie bloga. Jeśli podoba Ci się jak piszę to zapraszam do zostania na dłużej.