Znakomitą syntezą obu typów podmiotu opartą na łączeniu inscenizacji z improwizacją przyniosły filmy: Formana („Czarny Piotruś”, „Miłość blondynki”, „Pali sią, moja panno”, 1964-1967), Godarda („Kobieta zamężna”, „Szalony Piotruś”, 1964-1965), Schlesingera („Nocny kowboj”, 1969) oraz Schatz- berga („Narkomani”, „Strach na wróble”, 1971 i 1973). W polskiej sztuce filmowej metoda ta – określana niekiedy przez krytyków mianem metody „ogólnych dyspozycji i otwartych dialogów” – zaowocowała osiągnięciami tej miary, co: „Pożar, pożar, coś nareszcie dzieje się”, „Psychodrama” i „Rejs” Piwowskiego (1967-1970), „Struktura kryształu”, „Za ścianą” i „Życie rodzinne” Zanussiego (1969-1971) czy „Personel” i „Spokój” Kieślowskiego (1975 i 1976).Autor w roli artysty filmowego i autor w roli realizatora stawiają także kinu szereg pytań zasadniczych, wśród których nie ostatnim pod względem ważności jest kwestia tzw. „moralności kamery”.
Dodane dnia Listopad 1st, 2013 przez Ewelina Jarocka
ZNAKOMITA SYNTEZA TYPÓW PODMIOTU

Głosy: (Głosy na Tak: , Głosy na Nie: , Wszystkich głosów: )