Zawsze jednak pod­stawowym wyznacznikiem funkcjonalnym filmów agitacyjnych okazuje się układ zdecydowanych „za” i „przeciw”, które odzwierciedlają wyraźnie określone stanowisko autora i różnymi sposobami dążą do tego, by uzyskać wpływ na postawą odbiorcy .Po zwycięstwie rewolucji formuła ta przeżywa wyjątkowo bujny okres swego rozwoju w kinematografii radzieckiej lat dwudziestych, owocując na gruncie publicystyki filmowej osiągnięciami tej miary co: ,.Naprzód, Rady!”, „Szósta część świata” i „Symfonia Donbasu” Wiertowa czy „Turksib” Turina. Twórcze przymierza, w jakie rola agitatora wchodzi w kinie światowym tamtego okresu z konwencjami autorskimi wcześniej wytworzonymi (zwłaszcza – aranżerem fil­mowych przeżyć), przynoszą w filmie artystycznym serię dzieł tak wybit­nych, jak: „Pancernik Potiomkin” i „Październik” Eisensteina, „Wielka para­da” Vidora, „Matka”, „Koniec Sankt-Petersburga*’ i „Burza nad Azją” Pudowki- na, „Zwienigora” i „Arsenał” Dowżenki, „Najeźdźcy” i „Braterstwo ludów” Pabsta (wszystkie z lat 1925-1931).

Ewelina Jarocka

Witaj na moim blogu poświęconym branży mediów i reklamy! Nazywam się Ewelina Jarocka i jestem studentką reżyserii na Łódzkiej filmówce. Od zawsze interesowałam się światem reklamy i mediów, aż w końcu powstał pomysł na prowadzenie bloga. Jeśli podoba Ci się jak piszę to zapraszam do zostania na dłużej.